Tegenover mij zit Jelle. Een student met een technische/creatieve achtergrond die op dit moment de studie verzorgende IG volgt. Een jongen die met veel passie en plezier over zijn werk praat, een echte topper. Jelle kwam via een Coronabaan bij Sonnevanck terecht, maar al na twee weken wist hij dat dit zijn beroep was. Het klikte goed met zijn collega’s, hij kreeg een band met de bewoners en hij houdt van het huiskamergevoel. “Tuurlijk zijn er ook lastige momenten”, vertelt Jelle. “Vooral als er iemand overlijdt, dan heb ik het daar wel zwaar mee. Maar je pakt het als team ook weer op.”
Ik merk dat Jelle met veel respect over de bewoners praat, dat siert hem. Als ik vraag naar een verhaal, vertelt hij over een bewoner en het spel badminton. “Wij hebben een man op de afdeling die houdt van tennissen. De man was wat onrustig en wij besloten te kijken naar een oplossing. Uiteindelijk zijn we met hem gaan badmintonnen.” Vertelt hij. “Vervolgens zie je dat de man zich beter voelt die dag. Dat zijn de kleine overwinningen.”
Dankbaarheid en kleine momenten. Een kleine greep uit het interview over het beroep en over Sonnevanck. Als Jelle en ik opstaan om het interview af te sluiten, heb ik nog het geluk om een glimp op te vangen tussen Jelle en een bewoner. Er loopt een oudere man langs om de krant op te halen, dit doet hij dagelijks. De man ziet Jelle en begint gelijk te lachen. Jelle en de man maken een kort praatje en beiden zien er gelukkig uit. Nu begrijp ik wat Jelle bedoelt met de mooie, kleine momenten.
#MooiemomentenSonnevanck
Nathalie Bosland, stagiaire afdeling communicatie
