Ze vertelt: “Toen ik in het ziekenhuis te horen kreeg dat ik niet meer naar huis kon, was dat een enorme klap. Ik kon terecht in Villa Verde. Maar daar wilde ik helemaal niet zijn. Ik was nors en kortaf. Achteraf snap ik best dat ik niet meer naar huis kon, maar je moet weten dat ik altijd heel erg zelfstandig ben geweest. Je belandt in een rouwproces als je dat deels moet opgeven. Ik was in mijzelf gekeerd en mopperig. Ik had tijd nodig om het te aanvaarden.”
Dagbestedingscoach Erik Braafhart zegt: “Mevrouw had in het begin ook geen behoefte om mee te doen aan de activiteiten op Villa Verde. Maar nu heeft ze de smaak volledig te pakken. Dinsdagmiddag bijvoorbeeld, als we gaan wandelen.” “Ja”, vult mevrouw Van den Brink aan, “Dan wandelt een hele jonge knul uit Sri Lanka met mij. Ik vroeg hem ‘do you speak English?’. Dat deed hij. Nu leer ik hem allerlei Nederlandse woorden en help ik hem bij zijn integratie. En dat op mijn 84ste!”, zegt ze schaterlachend.
Erik: “Daarnaast is mevrouw vaste klant bij ‘Vroegere tijden’ waar we herinneringen naar boven halen en bespreken. Vooral de nostalgische muziekquiz vindt ze erg leuk. Sterker nog, ze is ook andere bewoners gaan werven mee te doen. We startten met 10 deelnemers en nu zijn het er 22 en die groep wordt steeds enthousiaster!” Mevrouw Van den Brink: “Als er mensen zijn die niet willen meedoen zegt ik: nou, dan mis je wel wat! Wel heb ik ervoor gezorgd dat de spelregels zijn aangepast. Mensen moeten niet meteen het antwoord roepen als ze een geluid of een liedje van vroeger herkennen, maar eerst hun vinger opsteken. Anders hebben de anderen geen kans om erop te komen.”
Dat regelen lijkt mevrouw in de genen te zitten. Erik: “Mevrouw is open en eerlijk en windt er geen doekjes om als ze ergens iets van vindt.” “Ja, maar ja”, vult ze lachend aan: “als ze babi pangang in de keuken van Villa Verde maken en daarbij iets koken dat niet bij dat gerecht hoort, dan zeg je dat toch?” Erik: “Mevrouw weet heel goed duidelijk te maken wat ze wil. Zelfverzekerd bepaalt ze waarbij ze geholpen wil worden en waarbij niet. En aan welke activiteiten ze wil deelnemen en aan welke niet. En nee is ook echt nee bij haar.”
“Maar meestal wil ik meedoen”, zegt ze tot slot: “Na een knorrige start vind ik het hier heel gezellig.” Ze schiet weer in de lach als ze zegt: “Op een gegeven moment zei één van de gastvrouwen tegen mij: ‘u bent eigenlijk best een heel erg leuk mens’. Enig toch? Ik hou van de reuring hier. En zo nu en dan vind ik het ook fijn om me even rustig terug te trekken in mijn eigen appartement. Ja, ik vind het hier echt heerlijk!”
